Wurst & Bier

Προσγειωθήκαμε λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Πεινάγαμε και δεν ξέραμε που ακριβώς ήταν το ξεονοδοχείο. Καταφέραμε εν τέλει να συνεννοηθούμε με την κοπελιά στις πληροφορίες του αεροδρομίου και καταλήξαμε στο ότι πρέπει να βιαστούμε για προλάβουμε το τελευταίο τρένο για το κέντρο. Καλά που υπήρχε και η τρελοτουρίστρια να συνεννοηθεί, διότι ο τρελοτουρίστας ήξερε μόνο το wurst και το bier. Άντε και το Ich lieben dich! H πείνα συνέχισε να μας κυκλώνει αλλά είχαμε και την αμφιβολία για το αν πάμε καλά... Εν τέλει και τα δύο είχαν αίσιο τέλος καθώς και σωστά φτάσαμε και πατάτες από αυτόματο μηχανήμα (με ελαφρά οσμή βενζίνης) φάγαμε... Πρώτη έγνοια το επόμενο πρωί ένα φυσιολογικό φαϊ! Πρωινό με τα όλα του, λουκάνικα, μπέικα, ρέγγες, στο ξενοδοχείο αλλά και έξτρα πρέτσελ στο Berlin Hauptbanhof. Πλέον ήμασταν έτοιμοι για τουρισμό! Πρώτη προσπάθεια για στάση στο Reichstag, το κοινοβούλιο των Γερμανών, όχι για κάποιο ιδιαίτερο αξιοθέατο αλλά για τη θέα από το θώλο. Η ουρά ατελείωτη και ενώ αναρωτιόμασταν αν αξίζει τον κόπο να περιμένουμε, ακούστηκε μια φωνή "Ελάτε το απόγευμα, στο τέλος της βόλτας σας. Τότε έχει λιγότερο κόσμο." Ελλην, οδηγός μισθωμένου οχήματος, κοινώς ταξί, μας έδωσε τις συμβουλές του και... μας ρώτησε τι ώρα είναι! Αφου διευκρινήσαμε ότι ήθελε ώρα Γερμανίας και όχι ώρα Ελλάδας, τον ευχαριστήσαμε και συνεχίσαμε την πορεία μας προς την Πύλη του Βραδεμβούργου... Δυστυχώς, γίνονταν διάφορα έργα στην περιοχή και η πύλη είχε διάφορες τέντες και σκαλωσιές γύρω της... Κατηφορίσαμε την Ebertstraße και ξαφνικά μας κέντρισε την προσοχή ένα περίεργο θέαμα. 2711 τσιμεντένιες κολώνες υψώνονταν σε μια πλατεία. Όπως μάθαμε είναι μνημείο για τα θύματα του ολοκαυτώματος. Ο δημιουργός του δεν ήθελε να φτιάξει ένα απλό μνημείο που θα περνά απαρατήρητο αλλά κάτι που θα το βλέπουν όλοι όσοι διέρχονται από εκέι και το πέτυχε. Μάλιστα, και οι 2711 κολώνες είναι διαφορετικές μεταξύ τους... Ένα διάλειμμα στο ταξίδι στην ιστορία με μια επίσκεψη στην πολύχρωμη Potsdamer Platz και τη μοντέρνα εκδοχή του Βερολίνου και άμεση επιστροφή στο παρελθόν με ένα πέρασμα από το τείχος του αίσχους. Η εμπορική εκμετάλλευση σε όλο της το μεγαλείο. Μα να πουλάνε υποτίθεται κομμάτια από το τείχος...; Θα μας πείτε όλοι τα ίδια δεν κάνουνε! Το μεσημεριανό μας δεν μπορούσε να ήταν κάτι άλλο από το λουκάνικο και μπύρα, Currywurst και Berliner Weiße mit Himbeersirup για την ακρίβεια. To απόγευμα ήταν βροχερό και το καταφύγιο μας ήταν το Γερμανικό Κοινοβούλιο. Η ουρά ήταν αισθητά μικρότερη και έτσι μπήκαμε και θαυμάσαμε το Βερολίνο από ψηλά, ελαφρώς μουντό και συννεφιασμένο. Είχε αρχίσει να νυχτώνει και πήραμε σιγά σιγά το δρόμο του γυρισμού προς το ξενοδοχείο. Μια μέρα με ανάμεικτα συναισθήματα έκλεινε με ένα μελαγχολικό τόνο...