Δουβλίνο

Ξημέρωνε η 8η μέρα στην Ιρλανδία. Το βράδυ θα μαζεύαμε τα μπαγκάζια και το άλλο πρωι θα παίρναμε το δρόμο της επιστροφής για την Ελλάδα. Είχαμε όμως μια μέρα ακόμα μπροστά μας και δεν θα την αφήναμε έτσι εύκολα! Προλαβαίναμε να κάνουμε μια γρήγορη βόλτα στο Δουβλίνο.

Η Marguerite μας πρότεινε να πάρουμε το τουριστικό ανοιχτό λεωφορείο που κάνει βόλτα στην πόλη ώστε να πάρουμε μια γεύση από τα αξιοθέατα και μετά να την περπατήσουμε. Ως τρελοτουρίστας, ήμουν λίγο επιφυλακτικός με αυτή την πρόταση. Δεν ξέρω αυτού του είδους οι ξεναγήσεις δεν με συγκινούν.

Αφού πέρασε μια ώρα κάνοντας βόλτα στην πόλη πεζοί, είπαμε να του δώσουμε μια ευκαιρία του κόκκινου λεωφορείου και τελικά δεν το μετανιώσαμε. Η περιγραφή του ξεναγού ήταν κατατοπιστική, η βόλτα ήταν χορταστική και σχετικά σύντομη...

Χαζέψαμε τα κύρια αξιοθέατα της πόλης, περάσαμε από το εργοστάσιο του μέλανος ζύθου και το σπίτι του Αρθούρου, και φτάσαμε ώς το πάρκο του Δουβλίνου, με την πρωθυπουργική κατοικία και τα μνημεία στη μνήμη των πεσόντων στον Εμφύλιο. Μετά από καμιά ώρα βόλτα, αποβιβαστήκαμε κόντα στο Trinity College.

Ως νεολαίοι που διψάμε για μορφωση μπήκαμε και στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου, όπου κάποια έκθεση χαζέψαμε, αλλά δεν θυμάμαι ποια! Μου έμειναν περισσότερο στο μυαλό οι φοιτήτριες που επιδίδονταν σε αθλοπαιδιές στην ατέλειωτη πρασινάδα...

Στην τρελοτουρίστρια είχε καρφωθεί μια ατάκα του ξεναγού, όταν περνάγαμε έξω από το Archbishop Ryan Park.."Καθώς θα τριγυρνάτε στα μονοπάτια του μπορεί και να συναντήσετε τον Oscar να κάθεται και να ρεμβάζει..." Όπως θα έχετε καταλάβει, όταν της μπει κάτι στο μυαλό άντε να της το βγάλεις! Οπότε πήγαμε... Και ψάχναμε, και ψάχναμε... Γυρίσαμε όλο το πάρκο και δεν τον βρίσκαμε! Αλλά ήταν εκεί, δίπλα στην είσοδο. Αντί να πάμε ευθεία, έπρεπε να πάμε αριστερά! Ήταν πράγματι καθισμένος σε ένα βράχο και χαζεύοντας τη φύση. Από το ωραιότερα αγάλματα που έχουμε συναντήσει...

Είχε αρχίσει να σουρουπώνει, οπότε για μοναδική φορά σε όλο το ταξίδι καταφύγαμε σε ταχυφαγείο για να πάρουμε κάτι να φάμε, ψωνίσαμε και μια φιάλη Connemara, που ακόμα την έχω και την τιμώ κάπου κάπου, και γυρίσαμε στο σπίτι για να περάσουμε το τελευταίο βράδυ στην Ιρλανδία. Το καλύτερο ταξίδι, μέχρι τώρα, έφτανε στο τέλος του... Και η τρελοτουρίστρια είχε ήδη αρχίσει να σκέφτεται το επόμενο!