Δουβλίνο

Ξημέρωνε η 8η μέρα στην Ιρλανδία. Το βράδυ θα μαζεύαμε τα μπαγκάζια και το άλλο πρωι θα παίρναμε το δρόμο της επιστροφής για την Ελλάδα. Είχαμε όμως μια μέρα ακόμα μπροστά μας και δεν θα την αφήναμε έτσι εύκολα! Προλαβαίναμε να κάνουμε μια γρήγορη βόλτα στο Δουβλίνο.

Η Marguerite μας πρότεινε να πάρουμε το τουριστικό ανοιχτό λεωφορείο που κάνει βόλτα στην πόλη ώστε να πάρουμε μια γεύση από τα αξιοθέατα και μετά να την περπατήσουμε. Ως τρελοτουρίστας, ήμουν λίγο επιφυλακτικός με αυτή την πρόταση. Δεν ξέρω αυτού του είδους οι ξεναγήσεις δεν με συγκινούν.

Αφού πέρασε μια ώρα κάνοντας βόλτα στην πόλη πεζοί, είπαμε να του δώσουμε μια ευκαιρία του κόκκινου λεωφορείου και τελικά δεν το μετανιώσαμε. Η περιγραφή του ξεναγού ήταν κατατοπιστική, η βόλτα ήταν χορταστική και σχετικά σύντομη...

Χαζέψαμε τα κύρια αξιοθέατα της πόλης, περάσαμε από το εργοστάσιο του μέλανος ζύθου και το σπίτι του Αρθούρου, και φτάσαμε ώς το πάρκο του Δουβλίνου, με την πρωθυπουργική κατοικία και τα μνημεία στη μνήμη των πεσόντων στον Εμφύλιο. Μετά από καμιά ώρα βόλτα, αποβιβαστήκαμε κόντα στο Trinity College.

Ως νεολαίοι που διψάμε για μορφωση μπήκαμε και στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου, όπου κάποια έκθεση χαζέψαμε, αλλά δεν θυμάμαι ποια! Μου έμειναν περισσότερο στο μυαλό οι φοιτήτριες που επιδίδονταν σε αθλοπαιδιές στην ατέλειωτη πρασινάδα...

Στην τρελοτουρίστρια είχε καρφωθεί μια ατάκα του ξεναγού, όταν περνάγαμε έξω από το Archbishop Ryan Park.."Καθώς θα τριγυρνάτε στα μονοπάτια του μπορεί και να συναντήσετε τον Oscar να κάθεται και να ρεμβάζει..." Όπως θα έχετε καταλάβει, όταν της μπει κάτι στο μυαλό άντε να της το βγάλεις! Οπότε πήγαμε... Και ψάχναμε, και ψάχναμε... Γυρίσαμε όλο το πάρκο και δεν τον βρίσκαμε! Αλλά ήταν εκεί, δίπλα στην είσοδο. Αντί να πάμε ευθεία, έπρεπε να πάμε αριστερά! Ήταν πράγματι καθισμένος σε ένα βράχο και χαζεύοντας τη φύση. Από το ωραιότερα αγάλματα που έχουμε συναντήσει...

Είχε αρχίσει να σουρουπώνει, οπότε για μοναδική φορά σε όλο το ταξίδι καταφύγαμε σε ταχυφαγείο για να πάρουμε κάτι να φάμε, ψωνίσαμε και μια φιάλη Connemara, που ακόμα την έχω και την τιμώ κάπου κάπου, και γυρίσαμε στο σπίτι για να περάσουμε το τελευταίο βράδυ στην Ιρλανδία. Το καλύτερο ταξίδι, μέχρι τώρα, έφτανε στο τέλος του... Και η τρελοτουρίστρια είχε ήδη αρχίσει να σκέφτεται το επόμενο!

Whiskey

Είχε περάσει ήδη μια βδομάδα. Ήταν καιρός να μαζεύουμε σιγά σιγά τα πράγματα μας και να σκεφτόμαστε την επιστροφή. Όμως πρώτα έπρεπε να ρίξουμε και μια ματιά στο Δουβλίνο. Η 7η μέρα ήταν "καταδικασμένη" να μην έχει πολλά αξιοθέατα καθώς ήταν προγραμματισμένο να διασχίσουμε όλη την Ιρλανδία από το Galway ως το Δουβλίνο.

Ξεκινήσαμε το πρωινό μας με μια βόλτα στο πάρκο του Oughterard και μετά επισκεφτήκαμε τα τοπικά μαγαζιά για σουβενίρ και αλκόολ.

Χαιρετήσαμε την οικοδέσποινα μας, μαζέψαμε τα μπαγκάζια μας και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Η διαδρομή αυτή τη φορά δεν ήταν τόσο ειδυλλιακή καθώς διασχίζαμε την εθνική οδό, αλλά τουλάχιστον ήταν πιο ξεκούραστη για τον οδηγό. Στάση σε βενζινάδικο για δυο σαντουιτσάκια και συνέχεια...

Δεν προβλεπόταν παρά μόνο μια στάση στο ταξίδι μας, στο ομορφότερο αξιοθέατο της διαδρομής, στα αποστακτήρια Locke (του John Locke, απλή συνωνυμία με το ναυαγό), κοντά στο Kilbeggan...

...με ξενάγηση στα αποστακτήρια, δοκιμή του μαγικού ζωμού αλλά και αγορά κανά 2 μπουκαλιών για τους φίλους στην Ελλάδα.

Ήμασταν στου δρόμου τα μισά, οπότε μέχρι να φτάσουμε στο Δουβλίνο και να βρούμε και το Glenaire Lodge, στο οποίο θα περνούσαμε τα τελευταία δυο βράδια, είχε ήδη αρχίσει να νυχτώνει.

Για την ακρίβεια το Glenaire Lodge δεν βρισκόταν στο Δουβλίνο, αλλά σε ένα προάστιο του, το Killiney. Ήταν από τα καλύτερα καταλύματα του ταξιδιού και η Marguerite, συμπαθέστατη, εξυπηρετικότατη και με το χαμόγελο στο στόμα. Το συνιστούμε ανεπιφύλακτα.

Δεν προλβαίναμε να κάνουμε και πολλά λόγω του περασμένου της ώρας, οπότε μια βόλτα στην παραλία...

...και ένα δείπνο σε μια pub ήταν ότι καλύτερο πριν γυρίσουμε πίσω στο κρεβάτι μετά από μια κουραστική μέρα!